Vidi fonton por 87. Pastro Kiu Adoras Fortunon

　　87. Pastro Kiu Adoras Fortunon 

　　[Supersticxo] 

　　Iam antauxe la Ilumigxinto naskigxis en altklasa familio de nordokcidenta Hindio. Kiam li plenagxigxis, li ekkomprenis, ke lia ordinara vivo ne povas doni al li dauxran felicxon. Li do forlasis cxion kaj translogxigxis al la Himalajo kiel arbara monahxo. Li meditis kaj akiris sciojn kaj mensan trankvilecon. 

　　Iutage li decidis iri al la urbo Rajagaha el la arbaro. Post kiam li atingis la urbon, li tranoktis en la regxa plezura gxardeno. 

　　En la sekva mateno li eniris la urbon por peti almozon. La regxo vidis lin kaj plezurigxis pro lia sinteno modesta kaj digna. Do li invitis lin al la palaco, petis lin sidigxi kaj regalis lin per la plej bonaj mangxajxoj. Poste li invitis lin logxi en la gxardeno por cxiam. La sanktulo konsentis, kaj ekde tiam li logxis en la regxa plezura gxardeno kaj mangxis en la palaco. 

　　Tiam en la urbo vivis pastro, kiun oni nomis 'Fortuna Tuko'. Li kutime auxguris sorton bonan aux malbonan per ekzamenado al peco da tuko.

　　Li havis novan vestajxon. Iutage post sinbano li ordonis al sia servanto alporti la novan vestajxon. La servanto trovis, ke gxi estas iom rondgxita de muso, kaj li raportis tion al la pastro.

　　Fortuna Tuko pensis: "Estas dangxere teni en la domo la vestajxojn rongxitajn de musoj. Tio estas certa signo de malfortuno, kiu povus ruinigi mian hejmon. Krome, mi ecx ne povas doni ilin al miaj infanoj aux servantoj. Tiel la malbonauxgurajxo ankoraux restos en mia domo! Fakte, mi povos doni la omenan vestajxon al neniu alia. La nura sekura metodo estos forjxeti gxin por cxiam. Estas plej bone jxeti gxin en lokon, kien oni metis kadavrojn por ke sovagxaj bestoj mangxu. Sed kiel mi povas tion fari? Se mi ordonos al servanto fari tion, li tenos la vestajxon cxe si pro sia avido kaj la omenajxo ankoraux restos en mia hejmo. Do mi povas konfidi la taskon nur al mia filo." 

　　Li venigis sian filon kaj diris cxion pri la omena vestajxo iomete rongxita de musoj. Li atentigis lin ecx ne tusxi la vestajxon per mano. Li ordonis, ke la filo portu gxin al kadavrejo per bastono, forjxetu gxin, kaj poste sin banu de la kapo gxis piedoj antaux ol reveni hejmen.

　　La filo obeis sian patron. Kiam li atingis la kadavrejon portante la vestajxon per bastono, li trovis, ke la sanktulo sidas cxe la pordo. Kiam li forjxetis la omenan vestajxon, la sanktulo prenis gxin. La sanktulo ekzamenis gxin kaj vidis la etajn dentpurojn de la musoj, sed preskaux ne rimarkeblajn, li do portis la vestajxon al la plezura gxardeno. 

　　Sin baninte, la filo diris al Pastro Fortuna Tuko, kio okazis. Pastro Fortuna Tuko tuj pensis: "La omena vestajxo kauxzos grandan malutilon al la sanktulo plej placxa al la regxo. Mi devas atentigi lin." Do li iris al la plezura gxardeno kaj diris: "Via Estimata Mosxto, la omenan vestajxon vi prenis, sed bonvolu forjxeti gxin! Gxi estas omena kaj alportos malutilon al vi."

　　Sed la sanktulo respondis: "Ne, iu ajn objekto, kiun aliuloj forjxetis en la kadavrejon, estas bonauxgura por mi! Ni arbaraj meditantoj ne zorgas pri sorto bona aux malbona. Cxiuj Budhoj kaj Iluminigxintoj jam rezignis supersticxojn pri la sorto. Cxiuj sagxuloj devas tiel agi. Neniu scias pri la estonteco!" 

　　Auxdinte la vere sagxajn kaj iluminigxintajn vortojn de la sanktulo, Pastro Fortuna Tuko eksciis, kiel malsagxa li mem estas. Ekde tiam li forlasis multajn supersticxojn de si mem kaj sekvis la instruon de la humila sanktulo.

　　La moralinstruo estas: Omeno por malsagxuloj povas esti beno por sagxuloj.