“Li estis pia budhano kaj vera vegetarano. Li observis la budhismajn regulojn tre bone.” diris Li Ziwei (Li Ziŭej) viŝante siajn larmojn.
“Jes, prave. Li estis modelo de ĉiuj budhanoj,” respondis lia amiko Luo Daguan (Lŭo Dagŭan).
Ili babilis pri sia malnova amiko Jin Shiyan (Ĝin Ŝijan). Jin Shiyan estis vere tiel bona kiel ili laŭdis. Eĉ homoj je cent kilometroj ĉirkaŭe sciis bone, ke li estas vera budhano. Ili estis surprizitaj kaj malĝojaj pro tio, ke li mortis en la aĝo de kvardek jaroj.
Jin Shiyan venis en la sonĝon de sia servanto kaj diris al li: “Mi tre ĝojas revidi vin.”
“Bedaŭrinde, mi mortis tiel juna. Mi deziregis iri al la Pura Lando, tamen mia deziro ne realiĝis. Mi fartas bone. Mi povas veni kaj iri laŭplaĉe.”
“Nun mi estas novico ĉe Amitabo. Mi okupiĝas akumulante meritojn por iri en la Puran Landon. Diru al miaj familianoj, ke ili ne plu malĝoju por mi. Bone? Estas vere agrable paroli kun vi.”
Ili ĉiuj ĝojis pro tio, sed iom poste, Jin Shiyan aperis en la sonĝo de sia estinta edzino, kaj li furioziĝis: “Vi malsaĝulinaĉo! Ĉu mi ne instruis ĉion al vi? Jen rigardu, kion vi faraĉis! Ĉu vi volis detrui min? Kiel vi povis esti tiel senprudenta?” Li riproĉis ŝin severe.
Sinjorino Jin tute ne sciis, pri kio ŝi eraris. Antaŭe ŝi neniam vidis sian estintan edzon tiel kolera. “Pri kio mi eraris?” ŝi pensis, “Ĉu eble li furioziĝis pro mia reedziniĝo?”
“Vi buĉis kokon ĉe mia tombo je via reedziniĝo! Mi tre ĝojas pri via reedziniĝo. Mi ne toleras lasi vin suferi de soleco, sed pro kio vi faris tian malbonaĵon kontraŭ la kompatinda koko? Ĉu vi ne scias kiel serioza la kulpo estas?”
Lia edzino sentis grandan bedaŭron kaj konfesis honeste: “Ne, mi vere ne scias, kiel serioza tio estas.”
“Bone, lasu min diri al vi. Nun la oficistoj observadis min ĉie por certigi al si, ke mi neniam mortigis bestojn. Eble ili misopiniis, ke mi mem mortigis la kompatindan kokon. Nun ili ĉiam intervenas en miajn aferojn kaj instruas al mi, kion mi devas fari kaj kion mi ne rajtas fari. Vi kaj via koko…”
“Mi tre bedaŭras… Shiyan, vi scias bone, ke mi jam reedziniĝis. Mi ĝojas, ke vi ne malhelpis min kontraŭ tio. Ĉu vi ankaŭ scias, ke mi jam gravediĝis?”
“Jes. Mi scias bone. Estas knabo.”
“Knabo? Bonege!”
“Tiu ĉi estos bona, tamen alifoje…”
“Kio okazos alifoje?”
“Alifoje vi kaj via bebo ne fartos tiel bone. Jen, miaj oficistoj revenis, do mi devas forlasi vin. Sed aŭskultu! Mi esperas, ke vi fariĝu vegetarano. Ne plu metu mortajn bestojn ĉe mian tombon. Ĉu vi komprenas?”
Poste, ĉio okazis kiel Jin diris en la sonĝo de sia estinta edzino.
Atentu, kiel grava estas la morta koko por la animo de mortinto. Do pensu, kio okazas al la animoj de la homoj, kiuj manĝadis kokaĵon, porkaĵon kaj bovaĵon tagon post tago!
