Montri afiŝojn

En tiu ĉi paĝo vi povas rigardi ĉiujn afiŝojn faritajn de tiu ĉi forumano. Notu, ke vi povas vidi afiŝojn nur en partoj de la forumo por kiuj vi nun havas atingopermeson.


Fadenoj - Miaohui

Paĝoj: 1 2 3 4 5 6 7 8 [9] 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 ... 33
121
Esperanta novaĵo / La 73-a elsendo de Retradio BRE
« je: majo 22, 2014, 07:17:43 ptm »
  Retradio 73/2014-05-25
Saluton,karaj amikoj!
Nun ni ekdisaŭdigis la 73-an elsendon de Retradio BRE je la adreso:http://www.budhano.cn/podkasto/?p=1681
  
  Elsendlisto
  Budhisma sutro
  44. Satiĝo pro la duona kuko
  45. Gardi pordon
  Budhismaj rakonto
  4-4. La rakonto de Patipuĝika Kumaria
  Budhisma muzko
  Mantro de Avalokiteŝvaro
  Budisma scio
  Demandoj 27-34 de ĉapitro 2

  Ĉiuj samideanoj estas bonvenaj!

122
Forumo pri vortoj / noumeno
« je: majo 19, 2014, 10:37:56 ptm »
Laŭ PIV:

noumen/o Φ Objekto de pura pensado aŭ de racia intuo, senigita je ĉiuj sensaj elementoj: Kantio asertas, ke, kvankam la noumeno malhavas ĉian econ de fenomeno, ĝi estas la plej praktika realo en la konscio pri devo.

123
Forumo pri vortoj / Prova vorto "dalbergio"
« je: majo 19, 2014, 10:26:38 ptm »
Laŭ Ĉina-Esperanta Vortaro pri medicinaj vegetaloj: "Bonodora dalbergio" Do eble la traduko "dalbergio" estas pli ĝusta.


 "Lājā" angle: dalbergia, ĉine huangtan (黄檀), Jianĝiang (降香) kaj  hualimu (花梨木)

La proponita vorto de "Granda ĉina-esperanta vortaro" kompilita de s-no Wang Ĉongfang estas "ormozio" (ormosia henryi)

124
Trezorejo de Vero / 4-6. La rakonto de la asketo Pavejo
« je: majo 19, 2014, 10:29:00 atm »
  Rigardi sin mem sed ne aliajn

  4-6. La rakonto de la asketo Pavejo

  Oni devas serĉi en si mem

  La aferojn faritajn kaj ne faritajn,

  Sed ne en la rivaloj

  kion ili faras aŭ malsukcesas.

  Dum sia restado en la Ĝetavana Monaĥejo, la Budho parolis tiun ĉi kvarverson rilate al la asketo Pavejo kaj riĉulino.

  Iu el la plej proksimaj najbaroj de la riĉulino aŭskultis la budhan predikadon pri la darmo kaj laŭdis la virtojn de la Budho en multaj manieroj post la reveno, dirante: "Kiel bona estas la budha predikado pri la Darmo!" Kiam la riĉa virino aŭdis, ke ŝiaj najbaroj tiel laŭdas la Budhon, ŝi ankaŭ deziris iri al la monaĥejo por aŭskulti la darmon. Ŝi do demandis nudan asketon, dirante, "Nobla sinjoro, mi deziras iri aŭskulti la budhan instruon." Sed malgraŭ ke ŝi faris multajn petojn, la nuda asketo deadmonis ŝin de tio, dirante, "Ne iru." La virino pensis: "Se la nuda asketo ne permesas min iri al la monaĥejo por aŭskulti la darmon, mi invitos la Budhon al mia propra domo por tio."

  En la vespero ŝi venigis sian filon por sendi lin al la Budho, dirante, "Iru inviti la Budhon al mia regalo por morgaŭ." La knabo eliris, sed unue al la loĝejo de la nuda asketo, salutis lin kaj sidiĝis.

  La knabo aŭdis la instruon de la nuda asketo kaj poste iris al la Budho kaj prezentis la inviton. Kiam li faris ĉion laŭ la ordono de la nuda asketo, li denove revenis al li. La nuda asketo demandis: "Kion vi faris?" La knabo respondis: "Ĉion laŭ via ordono, sinjoro." "Bone vi faris. Nun ni ambaŭ ĝuos la bonajn manĝaĵojn preparitajn por li." Tre frue en la sekva mateno, la nuda asketo iris al la domo, alvenigis la knabon kaj ambaŭ ili sidiĝis kune en la malantaŭa ĉambro.

  La najbaroj jam ŝmiris la domon per bovfekaĵo, ornamis ĝin per kvin specajn florojn inkluzive de la dalbergiaj, kaj preparis sidejon kun alta valoro por la Budho.

  La Budho iris rekte al la domo de la granda laika disĉiplino frumatene, portante siajn bovlon kaj robojn. Kiam la Budho finis sian manĝon, la laika disĉiplino aŭskultis la darmon kaj aplaŭdis la Budhon, dirante, "Bonege vi diris! Bonege vi diris!"

  La nuda asketo diris al la laika disĉiplino: "Vi konfuziĝis tiel aplaŭdante ĉi tiun viron." Li blasfemis ambaŭ la laikan disĉiplinon kaj la Budhon per diversaj manieroj kaj poste forkuris. La Budho demandis ŝin: "Disĉiplino, ĉu vi ne plu povas fiksi vian atenton pri mia prediko?" "Estimata Sinjoro," ŝi respondis, "mia menso tute distriĝis de la blasfemaj vortoj fare de tiu nuda asketo." La Budho diris: "Oni ne rajtas atenti la parolon de tiu ĉi herezulo; Oni nur devas atenti siajn proprajn erarojn faritajn kaj ignoritajn."

  Ne serĉu kulpon de aliaj. Ne maltrankviliĝu pri tio, kion la aliaj faras aŭ ne. Anstataŭe, rigardu en vi mem por eltrovi, kion vi jam faris aŭ lasis ne farita. Ĉesigu malbonan konduton kaj faru la bonan.

  La versaĵo esploris la mankon de la plej multaj homoj. Ili ŝatas observi kulpojn de aliuloj anstataŭ la propran. Ne nur la laikuloj sed ankaŭ iuj monaĥoj havas tiun ĉi kutimon observi la kulpojn de la aliaj. Tiu ĉi sinteno rigardi aliajn estas malhelpo al la spirita disvolviĝo ĉar ĝi preventas la introspekton, kiu estas fundamento por spirita progreso.

125
Fundamento de Budhismo / Ĉapitro 2.27-34
« je: majo 19, 2014, 04:58:33 atm »
  27. D: Kio estas la diferencoj inter Mahajano kaj Hinajano?

  R: La ĉefa diferenco estas, ke Mahajano emfazas altruismon (konduto profitiga al aliaj), dum Hinajano emfazas liberiĝon de si mem. Mahajano havas verkojn diferencajn de la de Hinajanaj, kaj ankaŭ ampleksis kaj disvolvis budhismajn doktrinojn. Jen kelkaj punktoj pri tio:

  Unue, en la Vero de Ĉesiĝo de Sufero, Mahajano plue subtenas la eblecon de "aktiva nirvano" (aparatisthita-nirvana). Laŭ tiu ĉi teorio, kun la ĉesiĝo de la dek du ligoj de Dependa Origino, ĉesiĝas nur la senscieco kaj moralaj afliktiĝoj ne konformaj al la Dependa Origino, anstataŭ ke eliminiĝas la darmoj estiĝantaj kaj malestiĝantaj sur la bazo de kaŭzoj kaj kondiĉoj.  Ĉar "inter nirvano kaj la efemera mondo estas malgranda diferenco", atinginte la staton de la budha perfekta iluminiĝo, oni povas vivi ekster la vivcirkloj de naskiĝo kaj morto, kaj neniam iras en malestiĝon, do ili povas senĉese labori por la kaŭzo de "honori la landon kaj profitigi la vivestaĵojn" en laŭkondiĉa mondo, restante pace en la nirvana stato kie ajn kaj kiam ajn.

  Due, la Teorio de Dependa Origino detale eksplikis la teorion, ke darmo estiĝas kun ĉiuj la aliaj kiel siaj kondiĉoj, kaj aliflanke, ĝi mem ankaŭ estas kaŭzo por la aliaj. Tiel sola persono havas samspecan rilaton al aliaj vivestaĵoj, kiel la samspecan rilaton inter guto da akvo kaj la oceano. Pro tio troviĝas diroj, ke "ĉiuj vivestaĵoj estas miaj gepatroj" kaj "Rigardi ĉiujn vivestaĵojn kiel miajn solajn filojn". Tio estigas  grandajn amon (metta) kaj kompatemon (karuna). Amo signifas identigi sin mem kun ĝojo kaj feliĉo de ĉiuj aliaj vivestaĵoj, kaj kompatemo signifas simpatii kun la aliaj pri iliaj malĝojo kaj doloro. Kun tia menso, oni povas senlace servi al ĉiuj vivestaĵoj. Mahajana Budhismo akcelas la vivkoncepton de "Bodisatvo" kaj precipe la kondutojn de "Ses perfektoj" (paramita) kaj "Kvar ĉioentenaj virtoj" (cattari samgaha-vatthuni).

  28. D: Kio estas "Bodisatvo"  (S. Bodhisattva, P. Bodhisatta)?

  R: Se ni diras koncize, ĉiu ajn, kiu havas noblan aspiron liberigi si mem kaj ĉiujn aliajn vivestaĵojn el mizero kaj suferoj por kune atingi la plej superan feliĉon (liberiĝo de si mem kaj aliaj) kaj liberigi sin mem kaj ĉiujn aliajn vivestaĵojn el senscieco por kune atingi la perfektan iluminiĝon (iluminiĝo de si mem kaj de aliaj), estas nomata Bodisatvo.

  29. D: Kio estas la Ses Perfektecoj (Paramita)?

  R: Perfekteco estas sinonimo de sanskrita vorto "paramita" kun signifo "atingi alian bordon", kiu estas iri de tiu ĉi bordo de morala afliktiĝo al la alia bordo de iluminiĝo. Ses Perfektecoj estas ses metodoj al la alia bordo de iluminiĝo. La unua perfekteco estas malavareco aŭ oferemo, kiu havas tri specojn: (1) materia ofero, kiu estas al la aliaj doni ĉion materian, inkluzive de mondaj havaĵoj kaj eĉ la propraj kapo, okuloj, manoj, piedoj kaj vivo. (2) Sentima ofero, kiu estas protekti ĉiujn vivestaĵojn kaj liberigi ilin el teruro. (3) Darma ofero, kiu estas doni la veron al ĉiuj vivestaĵoj. La dua perfekteco estas observi disciplinon aŭ sin teni en perceptoj (Sila). Tio ankaŭ konsistas el tri kategorioj, kiuj estas eviti malbonajn kondutojn, kultivi kaj akumuli bonajn kondutojn kaj profitigi vivestaĵojn. La plej fundamenta precepto por bodisatvoj estas profitigi vivestaĵojn, kio signifas fari ĉion eblan por la publika profito, dum la aliaj preceptoj estas sub ĝi. La tria perfekteco estas pacienco (khanti), kiu signifas, ke por servi al ĉiuj aliaj vivestaĵoj oni devas toleri kaluminion, insulton, atakon, la suferojn de malsato, malvarmo kaj tiel plu. Ili devas "fari ĉion malfacile fareblan kaj elteni ĉion malfacile elteneblan", kaj neniam rezigni la ĵuron liberigi vivestaĵojn. La kvara perfekteco estas diligenteco (Viriya), kiu signifas konstante fari ĉiun penadon kaj strebadon por liberigi ne nur sin mem, sed ankaŭ ĉiujn aliajn vivestaĵojn. La kvina perfekteco estas meditado aŭ kontemplado (Samadhi). La sesa perfekteco estas saĝo (panna), kiu estas praktiki meditadon kaj havi scion por ilumini sin mem kaj aliajn vivestaĵojn.

  30: D: Kio estas la Kvar Ĉioentenaj Virtoj (cattari samgahavatthuni)?

  R: Ĉioentenaj virtoj estas kvalitoj garantii la publikan unuecon. La unua estas malavareco aŭ oferemo (Dana). La alia estas bonkora parolo (Peyyavajja), kiu signifas paroli bonkorajn vortojn en bonkora maniero. La tria estas profitiga kondukto (Atthacariya), kiu signifas servi al la publika bono. La kvara estas egaleco, kiu signifas havi la samajn vivon kaj laboron kiel ordinara popolo. Bodisatvoj faras sian laboron inter homoj per tiuj kvar metodoj.

  31. D: Ĉu estas necese por bodisatvo akiri diversajn sciojn en la mondo por profitigi la publikan bonon kaj sin identigi kun la aliaj?

  R: Por profitigi vivestaĵojn, estas necese por bodisatvo lerni vaste kaj bone. Budhismo postulas, ke aspirantoj por bodisatveco lernu kvin sciojn (S. Vidya or P. Vijja, signifanta scion),kiuj estas:

  1. Fonologio kaj filologio (Ŝabda-vidya).

  2. Ĉiuj teknologioj, teknikoj, artoj, aritmetiko, kalendaro kaj tiel plu (Silpakarma vidya).

  3. Medicinaj sciencoj kaj farmakologio (Cikitsa-vidya).

  4. Logiko (Hetu-vidya).

  5. Budhismaj studoj (Adhayama-vidya).

  La kleruloj devas posedi la kvin sciojn. La postulo por bodisatvo estas "Esti vaste klerita kaj sincere kompatema". Mahajana budhismo precipe alvokas vastan kaj profundan lernadon ignorantan la malfacilecon.

  32. D: Bonvolu diri al mi pli da trajtoj de Mahajana Budhismo.

  R: Sekve mi parolos pri la teorio de la senesenca naturo (sunnata) de ĉiuj darmoj, kiuj sekvas la nocion de Dependa Origino. Tio signifas, ke ĉiuj darmoj simple estiĝas pro koncernaj kaŭzoj kaj kondiĉoj. Do ne estas esenco en ili. Alivorte, ĉiuj darmoj estas nenio krom la fenomeno de estiĝo pro kaŭzoj kaj kondiĉoj. Aparte de la fenomenoj estas neniu esenco kiel ĝia reganto. Kiam ni parolis antaŭe, ke "Ne estas egoo en ĉiuj darmoj", mi diris pri la manko de "egoo (atta) en homoj". Nun mi aldonas "la mankon de egoo en ĉiuj darmoj". La antaŭa diro oponas la koncepton pri egoo en homoj kaj pruvas "senegoon en vivestaĵoj", dum la lasta oponas la koncepton pri egoo en darmoj kaj pruvas "senegoon en darmoj".

  33. D: Ie en budhismaj verkoj estas diro, ke "Materio estas neniu alia ol senesenco (sunnata). Senesenco estas neniu alia ol materio". Kion ĝi signifas?

  R: Ĝi signifas, ke ĉiuj darmoj estas nature senesencaj laŭ la Dependa Origino. Estaĵo (Rupa) signifas materion aŭ substancon. Ĝi estas unu el la kvin kuniĝoj, kiuj estas estaĵo, senso, percepto, menso kaj konscio. Ĉiu materia fenomeno estas produkto de kombinado de kaŭzoj kaj kondiĉoj. Kvankam ĝi havas siajn proprajn formon kaj funkcion, ĝi ne havas eternan kaj senŝanĝeblan esencon interne kiel sian reganton, do ĝi estas senesenca. La senesenceco signifas nek la malplenan spacon ekster materio (aŭ malpleneco ekster objekto), nek malplenecon post la materia ekzisteco (aŭ la malpleneco post la malestiĝo de objekto). Alivorte, senesenceco ne apartas de materio, sed "la materio mem estas senesenca." Nun ĉar aferoj okazas laŭ la leĝo de Dependa Origino, ili ne povas posedi neŝanĝeblan materian ekzistecon en ĉiu materia substanco. Do "materio estas ne diferenca de senesenco" kaj ĉar darmoj ne havas materian ekzistecon, ĝi povas okazi laŭ la kuniĝo de adekvataj kondiĉoj. Do "Senesenco ne diferencas de materio". Tio estas simpla interpretado de koncepto "Materio estas nenio alia ol senesenco kaj senesenco estas nenio alia ol materio."

  Same, spiritaj fenomenoj kiel senso, percepto, menso kaj konscio ankaŭ estas nature senesencaj, ĉar ili ankaŭ estiĝas laŭ la Dependa Origino. Sur la bazo de la Dependa Origino, senesenco estas vera naturo de ĉiuj, kiuj ekzistas en la universo, t.e. la realeco de ĉiuj darmoj. En mahajana budhismo tiu realeco estas rigardita kiel sigelo de vero. Tiu doktrino estas nomata "Sigelo de darmo". Ĉiuj mahajanaj doktrinoj estas atestitaj per tiu "sigelo".  Ĉiuj la antaŭe menciitaj budhismaj doktrinoj de "aktiva nirvano (appanihita-vihara-nibbana) kaj bodisatvaj "Ses perfektecoj (paramita) kaj "kvar ĉioentenaj virtoj" staras sur la bazo de la teorio de senesenca naturo en la Dependa Origino.

  34: D: Kion alian vi ankaŭ povas diri al ni pri Mahajana budhismo?

  R: Mi jam menciis iom da komunaj trajtoj de diversaj skoloj en Mahajana budhismo. Ankoraŭ ekzistas diferencoj inter ili ĉar ĉiu skolo havas sian propran specialaĵon, sed ĉi tie mi ne parolos detale pri tio.

126
Trezorejo de Vero / 4-5. La rakonto de Kosijo, la mizera riĉulo
« je: majo 18, 2014, 08:08:39 ptm »
  Monaĥo en la vilaĝo

  4-5. La rakonto de Kosijo, la mizera riĉulo

  Kiel abelo en floro

  Damaĝas nek koloron nek aromon

  Sed nur kolektas nektaron kaj forflugas

  Tiel kondutas la Saĝulo.

  Dum sia restado en la Ĝetavana Monaĥejo, la Budho parolis tiun ĉi kvarverson rilate al la ĉefdisĉiplo Maha Mogalano kaj mizera riĉulo Kosijo.

  En la vilaĝo de Sakaro proksima al Raĝagaho mizere vivis riĉulo nomata Kosijo, kiu neniam volis doni eĉ plej malgrandan parton de sia havaĵo. Iutage, la riĉulo kaj lia edzino faris kukojn en la plej alta etaĝo de sia domo, por ke neniu vidu tion kaj petu kukojn de ili.

  Frumatene tiutage, la Budho vidis la riĉulon kaj lian edzinon per sia superordinara rigardo kaj sciis, ke ambaŭ ili baldaŭ atingos la frukton de Sotapato. Do li sendis Mahan Mogalanon al la domo de la riĉulo, ke li akurate konduku la geedzojn al la Ĝetavana Monaĥejo por tagmanĝo. Maha Mogalano tuj atingis la domon de Kosijo per sia supernatura povo,  kaj staris ĉe la fenestro.

  La riĉulo vidis Mahan Mogalanon kaj tuj petis lin forlasi, sed li nur staris tie silente. En la fino, Kosijo diris al sia edzino: "Faru tre malgrandan kukon kaj donu ĝin al la monaĥo." La edzino elprenis iom da pasto kaj metis ĝin en la poton, sed la kuko tuj plenigis la tutan poton. Kosijo opiniis, ke la edzino eble prenis tro multe da pasto, do li prenis nur pinĉon da pasto kaj metis ĝin en la poton, sed lia kuko ankaŭ ŝveliĝis ĝis la grandeco de poto. Okazis, ke ili neniel povis fari malgrandan kukon kiel ajn malgrandan paston ili metis en la poton. Fine, Kosijo proponis, ke la edzino oferu kukon el la korbo al la monaĥo.

  Kiam ŝi volis elpreni kukon el la korbo, ĝi ne povis eliĝi, ĉar ĉiuj kukoj gluiĝis kune kaj ŝi neniel povis disigi ilin. Poste Kosijo tute malpacienciĝis kaj oferis la tutan korbon da kukoj al Maha Mogalano. La monaĥo donis lecionon al la riĉulo kaj lia edzino. Li ankaŭ diris al la geedzoj, kiel la Budho atendas ilin kun kvincent monaĥoj en la Ĝetavana Monaĥejo de Sravastio, kiu distancas de Raĝagaho je kvardek kvin joĝanoj. Maha Mogalano per supernatura povo prenis ambaŭ Kosijon kaj lian edzinon kune kun la korbo da kukoj al la Budho. Tie ili oferis la kukojn al la Budho kaj kvincent monaĥoj. En la fino de la manĝo, la Budho faris predikadon pri almozdono kaj ambaŭ geedzoj atingis la frukton de Sotapato.

  En la sekva vespero dum la monaĥoj babilis, laŭdante Mahan Mogalanon, la Budho iris al ili kaj diris: "Monaĥoj, vi ankaŭ devas loĝi kaj praktiki en la vilaĝo kiel Maha Mogalano, ricevante oferojn de la vilaĝanoj sen influi al iliaj kredo, malavareco kaj riĉeco."

  La abeloj kolektas mielon de floroj sen damaĝo al ties koloroj kaj aromoj, kaj per tio helpas la arbojn produkti multe da fruktoj. Same silenta sanktulo iras en la vilaĝo kolektante almozojn sen damaĝi al aliuloj eĉ dum minuto, kaj farante tion, li helpas homojn gajni pli da merito kaj feliĉo.

  La silenta sanktulo kolektas almozon en la vilaĝo de domo al domo, prenante nur manplenon el ĉiu domo kaj nur tion, kion oni donis al li volonte kaj respektoplene. La vagantaj asketoj kaj almozantoj de ĉiuj aliaj religioj dependas de la vilaĝo por siaj vivbezonaĵoj. Sed la virtaj silentaj sanktuloj atentas, ke la vilaĝo estas ne ekspluatita en ajna maniero. Dum prenado de mielo el floroj, la abelo polenas la florojn tute sen damaĝo al ili. Dum kolektado de almozoj, la silenta sanktulo ankaŭ donas spiritan favoron al la homoj. Li dividis la meriton gajnitan per sia praktikado kun la homoj, kiuj tenis lian vivon. La almozdonantoj gajnos multe da merito, kiu kondukos al ili feliĉon en nuna kaj postaj vivoj. Kvankam budhismaj monaĥoj rezignas la socion, sed ili ne laboras nur por sia propra profito kiel homoj opinias. Ili laboras por la profito de ĉiuj vivestaĵoj. La kvarverso rememorigas nin pri la fakto de tio.

127
Sutro de cent paraboloj / 65. Kvincent kneloj
« je: majo 16, 2014, 11:44:15 atm »
  65. Kvincent kneloj

  Iam vivis virino diboĉa kaj malĉasta. Ŝi malamegis sian edzon pro arda voluptemo, kaj elpensis multajn metodojn por mortigi lin, sed neniu el la klopodoj sukcesis.

  Kiam la edzo devis vojaĝi al la najbara lando kiel sendito, la virino subite ekhavis malican ideon. Ŝi miksis venenon en knelojn por mortigi lin. Ŝi mensogis al li: "Nun vi iros malproksimen. Timante, ke mankus al vi manĝaĵo, mi speciale faris por vi kvincent knelojn kiel manĝaĵon. Sed ne manĝu ilin antaŭ ol vi havos nenion alian por manĝi en la alia lando."

  La edzo obeis ŝin, kaj tuŝis neniom el la kneloj ĝis li atingis la alian landon. Kiam li tranoktis en arbaro, li sin kaŝis sur arbo por eviti sovaĝajn bestojn, sed forgesis pri la kneloj, lasinte la knelojn sub la arbo.

  Tiu nokte hazarde okazis priŝtelado. Kvincent ŝtelistoj ankaŭ venis en la arbaron, priŝtelinte trezorojn kaj kvincent ĉevalojn de la reĝo. Ili ĉiuj estis kaj malsataj kaj soifaj pro la kurego. Vidinte la knelojn sub la arbo, ili manĝis po unu. La veneno en la knelo estis forta,kaj ĉiuj ŝtelistoj tuj perdis la vivon.

  La viro ascendis de la arbo ĉe la tagiĝo. Vidinte, ke ĉiuj ŝtelistoj kuŝas mortaj sub la arbo, li afekte vundis la kadavrojn per tranĉilo kaj sagoj. Poste, li kolektis ĉevalojn kaj trezorojn, kaj kondukis la ĉevalojn al sia celloko.

  La reĝo de la lando postkuris la ŝtelistojn kun multaj homoj laŭ la piedsignoj, kaj renkontis lin sur la vojo.

  La reĝo demandis lin: "Kiu vi estas? Kaj de kie vi havigis al vi la ĉevalojn?"

  Li respondis: "Mi venis de la alia lando, kaj renkontis la ŝtelistojn sur la vojo. Mi luktis kun ili per tranĉilo kaj sagoj.La banditoj ĉiuj mortis sub arboj, do mi kolektis ĉevalojn kaj trezorojn por iri al vi. Se vi ne kredas pri tio, bonvolu sendi iun esplori la lokon, kie ili mortis."

  La reĝo tuj sendis siajn fidelulojn por pririgardi, kaj trovis tion vera. La reĝo ege ĝojis kaj admiris lian eksterordinaran kapablon. Kiam la reĝo revenis al sia lando, li premiis lin per alta rango, multaj trezoroj kaj granda regiono.

  Tiam la malnovaj korteganoj enviis lin pri tio. Ili diris al la reĝo: "Li ja estas alilandano tute nefidinda. Kiel vi tiel favoris lin per multe pli granda premio ol tion al la malnovaj korteganoj?"

  Informiĝinte pri tio, la sendito diris: "Kiu estas sufiĉe brava por dueli kun mi? Bonvolu iri al la ebena loko por montri niajn proprajn kapablojn."

  Ĉiuj korteganoj teruriĝis kaj neniu el ili kuraĝis dueli kun li.

  Poste, en la landon venis feroca leono. Ĝi mortigis pasaĝerojn sur la vojo al la ĉefurbo, kaj neniu plu kuraĝis preteriri pro tio.

  Tiam la korteganoj interkonsiliĝis kune: "La alilandano diris, ke li estas senkompare brava kaj neniu povas lin venki. Se li povos mortigi la leonon por sekurigi la popolanojn, tio estos vera miraklo." Poste, ili faris interkonsenton kaj proponis al la reĝo pri tio.

  Aŭdinte pr tio, la reĝo tuj donacis tranĉilon kaj bastonon al la sendito, kaj ordonis lin mortigi la leonon.

  Akceptinte la ordonon, la sendito iris al la leono sin kuraĝiginte. Vidinte lin, la leono tuj sin ĵetis al li feroce kun hurlego. Li ektimis, kaj senprokraste grimpis sur arbon. La leono do levis la kapon al la arbo kun malfermita faŭko. Li estis tiel terurigita, ke li perdis la tranĉilon el la mano. La tranĉilo hazarde falis en la faŭkon de la leono, kaj mortigis ĝin.

  Li ekzaltiĝis de tio, kaj tuj revenis al la reĝo. La reĝo do despli favoris lin.

  Tiam, ĉiuj en la lando respektis kaj laŭdis la senditon.

128
Sutro de cent paraboloj / 64. “Demono” en la malnova domo
« je: majo 16, 2014, 11:41:26 atm »
64. “Demono” en la malnova domo

  Iam estis malnova domo. Laŭdire en ĝi ofte estis kruela demono, do neniu kuraĝis dormi en ĝi pro timo.

  Tiam, viro pretendis esti kuraĝa kaj diris diris: "Mi volas loĝi en la domo dum nokto." Dirinte, li tuj endomiĝis por tranokti.

  Poste, alia viro pretendis esti multe pli kuraĝa ol la antaŭa, li ankaŭ volis iri en la domon aŭdinte de aliaj, ke en la domo estas feroca demono.

  Apenaŭ li ekpuŝis la pordon, la unua viro opiniis, ke alvenas la demono. Li do forte puŝis la pordon, por ke la demono ne eniru. La dua viro ankaŭ opiniis, ke en la domo estas la demono. Li do luktis kun la alia ĝis tagiĝo. Nur kiam ili intervidiĝis unu al la alia, ili eksciis, ke neniu estas la demono, sed vivanta homo.

  La mondanoj ankaŭ estas samaj. Ili renkontiĝas nur pro antaŭaj nunaj kaŭzoj en kiuj neniu estas la reganto. Neniu ne povas trovi sian per esploro, tamen homoj prenas sian imagon kiel veron kaj reciproke konfliktas pro tio same kiel la du viroj en la rakonto.

129
Sutro de cent paraboloj / 63. Teruriĝo pro la kostumo de rakŝaso
« je: majo 16, 2014, 10:10:25 atm »
63. Teruriĝo pro la kostumo de rakŝaso

  Iam vivis pluraj aktoroj en Regno Gandaro. Ili kune vojaĝis al alia loko por sin savi de la serioza malsatego kaj preteriris la Palasan Montaron, en kiu onidire estis demonoj kaj rakŝasoj ferocaj kaj sangavidaj.

  Ĉiuj aktoroj tranoktis en la montaro. Blovis malvarma vento, do ili bruligis fajron, kaj kuŝiĝis ĉirkaŭ ĝi.

  Tiam iu el ili sentis malvarmon, sin vestis per teatra kostumo de rakŝaso kaj sidiĝis ĉe la fajro por sin varmigi.

  Iu alia vekiĝis kaj tuj teruriĝis kiam li vidis iun en rakŝasa kostumo sidanta ĉe la fajro. Anstataŭ atente pririgardi, li tuj forkuris pro timo. Tio vekis la aliajn, kaj ili ĉiuj diskuris terurigite.

  La aktoro en la teatra kostumo ankaŭ ektimis pro tio, kaj tuj kuris post siaj kamaradoj.

  Vidinte lin, liaj kamaradoj opiniis, ke la rakŝaso postkuras por kapti ilin, do ili des pli teruriĝis. Ili kuregis senĉese preter montoj, tra riveroj, kaj trans kanalojn. Ilia korpo vundiĝis, kaj ili elĉerpiĝis ĝismorte. Nur je la tagiĝo ili komprenis, ke ne rakŝaso postkuris ilin.

  Ĉiuj mondanoj estas samaj. Restante en la suferaj statoj de afliktiĝo kaj malsato, ili strebas al la supera stato de eternaj feliĉo kaj pureco, sed ili prenas la kvin sensobjektojn kiel sian egoon, pro kiu ili vagas en la vivcirklo pelate de kleŝoj, falas en la abismon de tri suferaj vivformoj kaj ne povis sin liberigi. La taĝiĝo signifas finiĝon de la nokto de naskiĝo kaj morto kiam ili scias per sia saĝo, ke la kvin sensstatoj ne estas la vera egoo.

130
Esperanta novaĵo / La 72-a elsendo de Retradio BRE
« je: majo 16, 2014, 04:40:13 atm »
  Retradio 72/2014-05-18
Saluton,karaj amikoj!
  Nun ni ekdisaŭdigis la 72-an elsendon de Retradio BRE je la adreso:http://www.budhano.cn/podkasto/?p=1677
  
  Elsendlisto
  Budhisma sutro
  41. Kverelo inter Du Demonoj
  42. Protekti kamelan felon
  43. Granda ofero por bagatelaĵo
  Budhismaj rakonto
  4-3. La rakonto de Vidudabo
  Budhisma muzko
  Vekiĝo
  Budisma scio
  Demandoj 23-26 de ĉapitro 2
    
  Ĉiuj samideanoj estas bonvenaj!

131
Trezorejo de Vero / 4-4. La rakonto de Patipuĝika Kumaria
« je: majo 10, 2014, 08:11:24 atm »
  Estas malsaĝe kroĉiĝi al la sensoj

  4-4. La rakonto de Patipuĝika Kumaria

  Por homo de senĉesa deziro

  Kiu kolektas nur plezur-florojn

  Por homo kun kroĉiĝema menso

  Subigas Morto la suvereno 

  Dum sia restado en la Ĝetavana Monaĥejo, la Budho recitis tiun ĉi kvarverson rilate al Patipuĝika Kumaria.

  Patipuĝika Kumaria estis virino de Sravastio. Ŝi edziniĝis en la aĝo de dek ses jaroj kaj havis kvar filojn. Ŝi estis virta kaj malavara virino, kiu ŝatis doni almozon de manĝaĵo kaj aliaj vivbezonaĵoj al monaĥoj. Ŝi ofte iris al monaĥejo, faris purigadon, plenigis urnojn kaj potojn per akvo kaj oferis aliajn servojn. Ŝi ankaŭ posedis supernaturan memoron, per kiu ŝi sciis bone, ke antaŭ tiu ĉi vivo ŝi estis unu el multaj edzinoj de Malabario en la ĉiela mondo de Tavatimso. Ŝi ankaŭ memoris klare, ke ŝi forpasis de tie dum ĉiuj el ili estis en la ĝardeno por sin amuzi kaj pluki florojn. Do ĉiufoje kiam ŝi faris almozdonon al monaĥoj aŭ aliajn meritojn, ŝi kutime preĝis, ke ŝi renaskiĝu en la Tavatimsa mondo kiel edzino de Malabario, la antaŭa edzo.

  Iutage, Patipuĝika malsaniĝis kaj forpasis en la sama vespero. Ŝi tuj renaskiĝis en Tavatimsa mondo kiel edzino de Malabario pro sia arda deziro. Ĉar la periodo de cent jaroj en la homa mondo estas ekvivalenta nur al unu tago en Tavatimsa mondo, Malabario kaj liaj aliaj edzinoj ankoraŭ sin amuzis en la ĝardeno kaj Patipuĝika preskaŭ ne kaŭzis sopiron de ili. Do kiam ŝi partoprenis en ili, Malabario demandis, kie ŝi estis dum la tuta mateno. Ŝi respondis, kiel ŝi forpasis de Tavatimso, renaskiĝis en la homa mondo, edziniĝis al viro kaj naskis kvar filojn, forpasis de la homa mondo kaj fine revenis al Tavatimso.

  Kiam la monaĥoj sciis pri la morto de Patipuĝika, ili estis trafitaj de malĝojo. Ili iris al la Budho kaj raportis, ke Patipuĝika, kiu donis manĝaĵon al ili frue en la mateno, forpasis en la vespero. La Budho respondis al ili, ke la vivo de vivestaĵoj estas tre mallonga, kaj antaŭ ol ili kontentigis siajn dezirojn per sensaj plezuroj, ili jam estas subigitaj de morto.

132
Fundamento de Budhismo / Ĉapitro 2.23-26
« je: majo 10, 2014, 06:39:28 atm »
  23. D: Ĉu vi bonvolas ekspliki la signifon de koncepto, ke nirvano estas serena?

  R: La koncepto, ke Nirvano estas serena, estas kontraŭa al la koncepto, ke Ĉiuj kleŝoj estas suferaj. La termino Nirvano signifas senalfluon aŭ senmalpurecon, kiu estas la foriĝo de la kaŭzo kaj efekto de sufero, kaj ĉesiĝo de la Dek Du Ligoj de Dependa Origino. La fundamento de la Dek Du ligoj estas la principo "Kiam ĉi tio ekzistas, tio ekzistas. Ĉar ĉi tio estiĝas, tio estiĝas." La ĉesiĝo de la dek du ligoj sekvas la principon "Se ĉi tio ne ekzistas, tio ne ekzistas. Se ĉi tio malestiĝas, tio malestiĝas." Suferoj de maljuniĝo, morto, maltrankviliĝo kaj doloro dependas de la kondiĉo naskiĝo (jati), do la ĉesiĝo de naskiĝo povas rezultigi la ĉesiĝon de la suferoj el maljuniĝo, morto, maltrankviliĝo kaj doloro. Same, la ĉesiĝo de deziro, preno kaj estiĝo rezultigas la ĉesiĝon de maljuniĝo kaj morto. Tiel, en la fino, la ĉesiĝo de senscieco rezultigas la ĉesiĝon de mensformiĝo aŭ la kaŭzo de ĉiuj doloraj fruktoj. Kiam la ĉesiĝo de senscieco, mensformiĝo, konscio kaj tiel plu fine rezultigas la ĉesiĝon de maljuniĝo kaj morto, oni povas atingi nirvanon. Se ni diras pli detale, tuj post kiam plenumiĝas la tuta malestiĝo de malpura kaj malbona kaŭzoj kaj kondiĉoj, senscieco turniĝas en bonan kaj puran saĝon (Suddha-nana), per kiu oni povas vidi la veron kaj realecon de ĉiuj darmoj. Tio estas nirvano, kiu ankaŭ nomiĝas nirvano kun korpa restaĵo (Sopadhi-sesa-nibbana). La signifo de nirvano estas perfekteco de paco aŭ trankvileco, aŭ eterne feliĉa kaj ĝoja stato, en kiu perfekte realiĝis saĝo, feliĉo kaj virto. Budhanoj opinias, ke tiu stato estas perceptebla nur por sanktuloj, kaj tiel oni ne povas juĝi ĝin per koncepto de spertoj kiel ekzisteco, neekzisteco, veno kaj iro. Ĝi estas ne imagebla stato de liberiĝo. Mi menciis antaŭe, ke ni povas interpreti Nirvanon kiel forpason, tamen fakte Ŝakjamunio atingis Nirvanon kaj fariĝis Budho en la aĝo de tridek jaroj dum lia korpo ankoraŭ restis kiel restanta frukto de liaj antaŭaj iluzio kaj karmo. Tio estas nirvano kun restaĵo. Nur post lia morto en la aĝo de okdek jaroj, li iris en nirvanon sen restaĵo (Nirupadhi-sesa-nibbana).

  24. D: Kiel oni povas atingi la staton de Nirvano?

  R: La nirvano diskutita supre estas la Vero de ĉesiĝo de sufero (Nirodha-sacca). Via demando kiel atingi staton de Nirvano apartenas al kategorio de la Vero de Vojo kondukanta al ĉesiĝo de sufero (Magga-sacca). Ĉesiĝo de sufero prenas nirvanon kiel sian celon, malestiĝon de fundamenta afliktiĝo el naskiĝo kaj morto kiel sian objekton kaj kiel sian metodon uzas la triopan studon, kiu konsistas el disciplino (Sila), koncentrado (Samadhi) kaj saĝo (panna).

  (1) Disciplino celas preventi kulpojn en la tri karmoj de korpo, parolo kaj menso. Troviĝas tri niveloj de moralaj preceptoj por sekvi: la kvin preceptoj, la dek preceptoj kaj la kompletaj preceptoj nur por supera ordinado (upasampada). La kvin preceptojn observas ambaŭ laikaj kredantoj kaj monaĥaj disĉiploj. La kvin preceptoj estas abstinadoj de mortigo, ŝtelado, maldeca seksa konduto, mensogo kaj alkoholaĵo. La dek preceptojn observas novicoj (ŝramaneroj), kiuj ĵus rezignis la laikan vivon. Novicoj kutime ne atingas la aĝon de 20 jaroj kaj ili akiros pli superan ordinadon por fariĝi monaĥoj aŭ monaĥinoj en la aĝo de 20 jaroj. La kompletajn preceptojn observas monaĥoj kaj monaĥinoj (bhikkus kaj bhikkhunis). Ne troviĝis reguloj por la tuta komunumo en la komenca periodo de samga komunumo. Poste preceptoj estiĝis kiam okazis problemoj. En la tempo de budha nirvano estis pli ol 200 reguloj. Nun la monaĥaj preceptoj estas 227 en teravadaj landoj, 253 en Tibeto kaj 250 en hanaj regionoj de Ĉinio. Ili ĉefe estas samaj, nur kun iom da diferencoj en grupiĝo de certaj eroj. Estas 348 reguloj por monaĥinoj en la hanaj regionoj.

  (2) Meditado aŭ koncentriĝo (Samadhi) estas paca kaj trankvila mensstato nek dormema nek perturbita. Ĝi estas necesa praktikado por ĝeneralaj religianoj en Hindio kaj precipe por budhanoj en la sinkultivado. Per koncentriĝo la praktikantoj povas sin deteni de la krudaj distingoj pri ekstazo kaj ĝojo el la korpo kaj menso, sin deteni de sensa deziro (karmo), iom post iom disvolvi pacon kaj trankvilecon de korpo kaj menso kaj fine fiksi la menson aŭ penson al selektita stato trankvila, stabila kaj neĝenebla. Tiel meditado povas konduki al la atingo de pura kaj ĝusta saĝo. Pri la meditado, estas kvar ŝtupoj de ordinara stato (cattari ĵanani) kaj kvar pli altaj ŝtupoj de nemateria stato (cattaro arupa-samadhi) en tiu ĉi mondo, kaj ankaŭ naŭ ŝtupoj de meditado (tayo-samadhi) ekster tiu ĉi mondo. Oni povas atingi saĝon per meditado aŭ koncentriĝo.

  (3) Saĝo ebligas al homoj atingi sian naturon (sabhava) de ĉiuj darmoj el iliaj komunaj karakteroj (samanna) por tute kompreni la teorion de la Kvar Noblaj Veroj, kaj tiel havas funkcion ĉesigi iluziojn (pahina-kilesa) kaj atingi la veron (adhigama).

  La Triopa Studo de disciplino, koncentrado kaj saĝo emfazas praktikon de la Tridek sep Vojoj al Iluminiĝo (Bodhipakkhiya-dhamma), kiu estas la Kvar Mensfundamentoj (satipatthana), la Kvar Ĝustaj Klopodoj ( padhana), la Kvar Vojoj al Povo (iddhi-pada), la Kvin Spiritaj povoj (indriya), la Kvin Menspovoj (bala), la Sep Faktoroj de Iluminiĝo (bojĵanga) kaj la Nobla Okopa Vojo (magga). Mi ne diskutos ĉion detale ĉi tie, sed iom diros pri la Nobla Okopa Vojo:

  (1) Ĝusta Vidpunkto (samma-ditthi) estas vidi en ĉiu darmo la teoriojn de Efemereco, Senegoeco, Dependa Origino kaj la Kvar Noblaj Veroj, bone kompreni ilin kaj fari ilin kiel la propran scion;

  (2) Ĝusta Penso (samma sankappa);

  (3) Ĝusta Parolo (samma vaca);

  (4) Ĝusta konduto (samma kammanta) signifas esti gvidita de ĝusta vidpunkto en ĉiutagaj vivo kaj konduto, por ke la korpo, parolo kaj menso konformu al la leĝo de Darmo;

  (5) Ĝusta Vivrimedo (samma ajiva) signifas perlabori vivon en ĝustaj metodoj kaj kontraŭas al malbonaj agoj sin vivteni per metodo ĉantaĝi havaĵojn de aliaj homoj.

  (6) Ĝusta klopodo (samma vayama) estas streba klopodo por celo montrita de la ĝusta vidpunkto per agoj de korpo, buŝo kaj menso;

  (7) Ĝusta Menso (samma sati) estas ĉiam teni la ĝustan vidpunkton en la menso, ofte pripensi ĝin en la menso kaj neniam forgesi ĝin.

  (8) Ĝusta koncentrado (samma samadhi) estas praktikado sub la gvido de la ĝusta vidpunkto por iri en la staton de pura kaj nemalpura meditado.

  25: D: Laŭ la supre menciitaj Kvar Noblaj Veroj, budhismo ŝajne nek havas pozitivan ideon kaj nek prezentas pozitivajn metodojn kontraŭ la mondo. Ĉu ni povas diri, ke budhismo estas filozofio pesimisma pri la mondo?

  R: Laŭ la sinteno de Budhismo al la infektita mondo eble oni povas diri, ke budhismo estas pesimisma pri la mondo. Sed Budhismo, kiu originis de la malkontenteco pri la tiama vivo, domaĝas iuspecan ideon por la homa mondo. En la sutro "Ekottarikugama" estas noto, ke parolante pri la socia vivo sub la regado de la Radturna Reĝo (Raja ĉakkavattin), la Budho diris, ke en tiu tempo la lando estos tiel ebena kaj brila kiel spegulo; la rikoltaĵoj estos abundaj; ĉie kreskos arboj kun dolĉaj kaj bongustaj fruktoj; la vetero estos bona kaj sezonoj estos taŭgaj; la homoj estos bonfartaj kaj feliĉaj sen malsano kaj maltrankvileco, kaj ili estos riĉaj kaj kontentaj kun sufiĉa manĝaĵo; kiam ili bezonos iri al necesejo, la tero aŭtomate malfermiĝos kaj fermiĝos poste; ĉie estos oro, arĝento kaj trezoroj kiel ŝtonoj kaj tegoloj; homoj junaj kaj maljunaj havos samajn starpunkton kaj opinion; ili salutos unu la aliajn ĝojplene kaj sendiference parolos la saman lingvon en ĝentilaj vortoj. De tiu ĉi paragrafo oni povas vidi la idealon similan al tiuj pri la granda harmonieco revita de la ĉina popolo en antikva tempo. La klopodoj por realigi la idealan socion celas "honori la landon kaj favori la vivestaĵojn." Tiu ideo precipe disvolviĝis en Mahajana Budhismo. Sed pro la limiteco de kondiĉo en tiu periodo, ne troviĝis politika aŭ socia rimedo prezentita de Budhismo.

  26. D: Kio estas Mahajana Budhismo?

  R: Mahajano kaj Hinajano estas du ĉefaj skoloj de Budhismo.

133
Esperanta novaĵo / La 71-a elsendo de Retradio BRE
« je: majo 08, 2014, 03:18:13 ptm »
Retradio 71/2014-05-11
 Saluton,karaj amikoj!
 Nun ni ekdisaŭdigis la 71-an elsendon de Retradio BRE je la adreso:http://www.budhano.cn/podkasto/?p=1670

Budhisma sutro
 38. Trinki akvon el bambua tubo
 39. Ŝmiri la domon
 40. Sufero pro kalveco
 Budhismaj rakonto
 4-2. La rakonto de monaĥo kontemplanta la korpon kiel miraĝon
 Budhisma muziko
 Budha halo
 Budisma scio
 Demandoj 22 de ĉapitro 2

Ĉiuj samideanoj estas bonvenaj!

134
Feliĉa homa vivo / Viaj vortoj estas la vojoj pavimitaj de vi mem
« je: majo 06, 2014, 06:26:16 atm »
Viaj vortoj estas la vojoj pavimitaj de vi mem

  Iutage disĉiplo enurbiĝis sekvante sian mastron por almozpeti. La urbo estis homplena kaj prospera, do la disĉiplo diris: "Mastro, hodiaŭ ni certe povos ricevi multajn manĝaĵojn." La mastro sin tenis silenta. Post kiam la disĉiplo finis la parolon, iu forte elĵetis vitran botelon de alkoholaĵo sur la teron kaj disrompis ĝin. La mastro haltis, sin klinis kaj deprenis la vitropecojn. La disĉiplo demandis konfuzite: "Por kio ni ŝovu la nazon en fremdan vazon? Almenaŭ ni ne ofte venas en urbon, kaj ne estos pikitaj de la vitropecoj, do ni hastu por la almozpeto!"

  La mastro montris al homo iranta al ili de malproksime kaj diris: "Vidu! Li iras sur la blinda vojo per irbastono, kaj certe havas malbonan vidpovon. Kio okazos se li hazarde vundiĝos de la vitropecoj? Sur la stratego multaj homoj paŝas tien kaj reen, do la vitropecoj povas facile trapiki pneŭon, kaj krome, multaj homoj surhavas sandalojn. Se oni senatente piedpremos sur ilin, ili vundiĝos je la piedoj."

  La disĉiplo pretervole admiris la bonkorecon de la mastro. Ili deprenis ĉiujn vitropecojn, metis ilin en rubujon kaj daŭrigis la almozpetadon poste. Kiam ili petis manĝaĵon ekster butiko, la butikestro insultis ilin malice kun malestimo sur la vizaĝo: "Homoj en monaĥaj roboj kiel vi ĉiam trompas por mono. Mi renkontis ilin tro multe. Ĉu vi opinias, ke mi ne kapablas elvidi vian ŝajnecon post kiam vi alivestas vin per monaĥaj roboj? Vi eĉ almozpetas antaŭ ol mi ion elvendas. Ho, ve! Damninde! Iru for! For! Rapide! Ne ĝenu mian komercon, alie mi venigos policiston".

  Apenaŭ la disĉiplo volis ion diri al la mastro pri la malraciaj riproĉo kaj insulto, la mastro tuj detenis lin kaj diris: "Patrono, trankviliĝu! Pardonon, ke ni ĝenas vin. Mi deziras, ke vi havu prosperan negocon kaj grandan pacon."

  Kiam ili estis forironta, iu proksima mastro venis kaj diris al la malĝentila homo: "Ili certe ne estas trompistoj, ĉar mi ĵus vidis, ke ili subtenis blindulon trairi la straton, kaj krome metis la vitropecojn en rubujon. Kiel tiel bonkoraj homoj povus trompi la aliajn?" Dirinte li memvole donacis ion al ambaŭ monaĥoj kaj favore bondeziris, ke ili havu bonan vojaĝon. Ambaŭ monaĥoj sin klinis kun rideto por esprimi sian dankemon.

  La disĉiplo diris: "Mastro, en la mondo ankoraŭ troviĝas bonulo kredanta nin." La mastro respondis: "Memoru, la eldiritaj vortoj kaj faritaj bonaj aferoj de ni estas la vojoj, kiujn ni mem pavimis. Se ni tenas bonan menson en la koro, la vojo ĉiam estas senfina! Se vi etendas la manon por esti preta helpi aliajn, via malbona sorto tuj ĉesos, kaj oni ĉiam subtenas vin."

  Estas interparolo de zenmastroj Hanŝan kaj Ŝide en la antikva Ĉinio. Hanŝan demandis al Ŝide: " Kion fari se iu en la mondo vin kalumnias, molestas, malhonoras, mokas, malestimas, malnobligas kaj trompas?" Ŝide respondis: "Mi bezonas nur lin toleri, lasi, eviti, indulgi, respekti, ignori, kaj post kelkaj jaroj refoje observi!"

  Plaĉaj vortoj similas al varmo en vintro, dum malplaĉaj vortoj similas al frosto en somero. Bonkoraj vortoj povas vigligi ĉiujn vivestaĵojn kaj serenigi nian vivon kiel printempa brizo dum malicaj vortoj disigas amikecon kiel spado kaj velkigas la bonecon. Ĉiuj vortoj diritaj de ni similas al brikoj pavimitaj sur nia vojo. Nia harmonio estas bona materialo, kaj per nia bona materialo ni povas krei bonan estontecon.

135
Feliĉa homa vivo / Juna monaĥo vendas ŝtonon
« je: majo 06, 2014, 06:24:59 atm »
Juna monaĥo vendas ŝtonon

Esperantigita de Arris

  Iutage, por instrui al sia disĉiplo, maljuna monaĥo donis al li tre belan ŝtonon kaj ordonis, ke li iru al legoma bazaro por vendi ĝin. Kvankam la juna monaĥo sentis tion stranga, tamen li ankoraŭ ĝojplene akceptis la taskon. Antaŭ ol foriris la juna monaĥo, la maljuna instruisto diris al li kun rideto: "Atentu, ne vendu tiun ŝtonon, sed nur eksponu kaj reklamu ĝin en la bazaro. Samtempe atentu, post kiom da tempo venos homo por demandi la prezon, kaj poste raportu al mi ĝian prezon proponitan en la legoma bazaro."

  La disĉiplo konfuziĝis, tamen li obeeme prenis la ŝtonon kaj iris al la legoma bazaro. Tie multaj homoj rigardis la junan monaĥon per stranga rigardo. Ili pensis: "Kial ĉi tiu monaĥo vendas tiel normalan ŝtonon?" Kelkaj maljunuloj el ili fervore demandis pri la prezo, kaj volis aĉeti la ŝtonon. Sed la juna monaĥo senesperiĝis, ĉar tiuj homoj volis aĉeti ĝin nur per kelkaj kupraj moneroj. Fine la juna monaĥo povis fari nenion alian ol preni la ŝtonon kaj reiri al la monaĥejo malesperiĝinte. Li diris la tutan okazaĵon al la maljuna instruisto.

  La maljuna instruisto diris: "Do, morgaŭ vi prenu la ŝtonon al oraĵa bazaro, kaj demandu tieajn homojn. Same nur demandu la prezon de la ŝtono, sed ne vere elvendu ĝin." En la sekva tago la juna monaĥo rondiris en la oraĵa bazaro portante la ŝtonon. Vidinte tion, rapide venis multaj homoj por pridemandi la prezon. Iu volis aĉeti la ŝtonon eĉ per 1000 taeloj da arĝento. La juna monaĥo ĝojplene raportis al la majstro tiun bonan novaĵon kaj demandis, ĉu li rajtas elvendi tiun ŝtonon per tia prezo.

  La maljuna monaĥo iom skuis la kapon, kaj diris al la lernanto kun rido: "Morgaŭ vi refoje iros al juvela bazaro, kaj demandos tieajn homojn pri la valoro de ĉi tiu ŝtono. Sed ankoraŭ ne elvendu ĝin."

  La juna monaĥo tute perpleksiĝis, sed li ankoraŭ iris al la juvela bazaro kun la ŝtono. Li tute ne atendis, ke tieaj homoj eĉ konkure esploris tiun "magian ŝtonon". La proponita prezo senĉese leviĝis, kaj iu eĉ volis aĉeti ĝin per 50 mil taeloj da arĝento. Sed la juna monaĥo ankoraŭ rifuzis laŭ la ordono de la mastro. Vidinte, ke li ankoraŭ ne volas elvendi ĝin per tiel alta prezo, oni des pli freneziĝis. Ili daŭre levis la prezon: 100 mil taeloj da arĝento, 200 mil, 300 mil ĝisfine ili proponis al la juna monaĥo tiom da mono, kiom li volis, nur se li povus elvendi la ŝtonon!

  La juna monaĥo malfacile sin liberigis el tiu fanatika popolamaso. Li revenis la monaĥejon kun la ŝtono. Rigardante la ŝvitplenan vizaĝon de la juna lernanto, la majstro diris: "Morgaŭ vi kunportu ĝin al aŭkciejo, kaj demandu tieajn homojn pri ĝia prezo. Sed ankoraŭ ne elvendu ĝin."

  Aŭdinte tion, la juna monaĥo neniel povis endormiĝi en la tuta nokto. Li nur plendis, ke mateniĝas tro malfrue. Finfine tagiĝis, kaj li tuj portis la ŝtonon al la aŭkciejo. Fine, la plej fama aŭkciisto en la tuta lando diris al li, ke ĝi estas tre rara gemo, kiu eĉ estas malfacile trovebla dum mil jaroj. Ĝi ja estas malofte videbla! Do la ŝtono eksponiĝis kiel la plej granda trezoro. Fine iu reĝo volis interŝanĝi ĝin eĉ per tri regionoj. Informiĝinte pri tio, la juna monaĥo subite svenis ĉeloke. Poste oni portis lin kun la ŝtono al la monaĥejo per portseĝo. Rekonsciiĝinte, la juna monaĥo diris kun plorego al la mastro: "Mastro, ĉifoje ni ege riĉiĝos!"

  Montrante la ŝtonon, la maljuna monaĥo interrompis lian parolon kaj diris: "Fakte, mi neniam volas elvendi ĝin, kaj nun vi devas kompreni, kial la formo kaj figuro de la ŝtono ne ŝanĝiĝis de komenco ĝis nun, sed via penso kaj faro kaprice ŝanĝiĝis? Mi ordonis vin tiel fari, nur por kulturi vin kaj plialtigi vian povon koni vian propran kapablon kaj kompreni pri la aferoj. Se vi vivas en la legoma bazaro, vi havas komprenan povon nur al legomoj, kaj neniam povas koni pli altan valoron."

  En legoma bazaro, oraĵa vendejo, juvelejo kaj aŭkciejo estas sama homo, tamen iuj rigardas vin valora, kaj iuj prenas vin tre malvalora. Vera trezoro valoras nur por tiuj homoj, kiuj konas la veran valoron. Ne zorgu, kiel oni taksas vin. La plej grava afero estas, kiel vi rigardas vin mem. Vi tute povas libere regi vian sorton kaj decidi propran valoron!

  Efektive, tio estas simila filozofio. Eble vi estas gemo, sed vi erare elektis lokon. Influite de medio, vi opinias, ke vi mem nur taŭgas esti ŝtono premita de aliuloj.

  Memoru unu frazon: "Homo estas kreaĵo de medio. Se vi volas, ĉion vi kapablas fari."

Paĝoj: 1 2 3 4 5 6 7 8 [9] 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 ... 33